Dodge Challenger — samochód osobowy produkowany pod amerykańską marką Dodge (Chrysler) od 1970 roku.

Pierwsza generacja Challengera (1970-74) opierała się na płycie podłogowej Chrysler E-platform, dzieliła większość elementów konstrukcyjnych z Plymouthem Barracudą. Druga generacja, produkowana w latach 1978-1983, była modelem bliźniaczym dla Mitsubishi Galanta Lambda. Trzecie wcielenie zostało wprowadzone na rynek w 2008 roku jako konkurent dla piątej generacji Forda Mustanga i nowego Camaro.

Dodge Challenger został zaprojektowany jako rywal dla Forda Mustanga i Chevroleta Camaro^[1]. Chrysler miał w swojej ofercie jeszcze jeden pojazd oparty na płycie podłogowej E-body, był to nieco mniejszy Plymouth Barracuda. Zarówno Challenger jak i Barracuda dostępne były w wielu opcjach wyposażenia, gama jednostek napędowych zawierała prawie wszystkie silniki Chryslera z tamtego okresu^[2]. Challengera określano jako nieco zbyt późną odpowiedź Dodge'a na Forda Mustanga i boom na pony cars^[3]. Barracuda była określana jako konkurent Mustanga, Camaro i Firebirda, podczas gdy Challegner jako rywal dla Cougara i innych bardziej luksusowo wykończonych muscle cars^[4][5].

Challenger ze swoim dużym rozstawem osi, większym nadwoziem i bardziej luksusowo wyposażonym wnętrzem (jak na segment pony car) był odpowiedzią na wprowadzony w 1967 roku pojazd Mercury Cougar, oba modele skierowane były do młodych i zamożnych klientów^[6]. Rozstaw osi wynosił o ponad 5 cm więcej niż w Barracudzie, Challegner cechował się także zupełnie innym nadwoziem. Na liście wyposażenia dodatkowego znajdowały się m.in: układ klimatyzacji czy też podgrzewanie tylnej szyby^[7].

Za stylistykę nadwozia odpowiadał Carl Cameron, zaprojektował on także wcześniej 1. generację Dodge Chargera. Przedni grill w Challengerze zaczerpnięty został właśnie z prototypu Chargera z 1966 roku. Challenger został stosunkowo dobrze przyjęty przez publikę (83 032 sprzedanych egzemplarzy pierwszego rocznika)^[8], prasa motoryzacyjna krytykowała jednak moment wprowadzenia na rynek - segment pony cars chylił się powoli ku upadkowi. Po 1970 roku sprzedaż i produkcja zaczęła gwałtownie spadać, krótkie odbicie nastąpiło jeszcze w roku 1973. Ostatecznie produkcję pierwszej generacji zakończono w połowie 1974 roku. Łącznie sprzedano około 188 600 e.

Historia

Na początku lat 60. XX wieku jedynym samochodem sportowym produkowanym w Stanach Zjednoczonych był Chevrolet Corvette^{[potrzebne źródło]}. Jego wysoka cena odstraszała potencjalnych klientów o niskich i średnich dochodach. Produkowany od 1955 roku Ford Thunderbird stał się autem luksusowym, ale nie szybkim i dynamicznym, a sportowe auta sprowadzane z Wielkiej Brytanii sprzedawały się dość dobrze. Jednocześnie pierwsze pokolenie ludzi urodzonych tuż po drugiej wojnie światowej (tzw. "baby-boomers") osiągało w połowie lat 60. dorosłość i poszukiwało swojego pierwszego auta – niewielkiego, a jednocześnie o sportowym charakterze. więc Ford postanowił wprowadzić do produkcji swój samochód sportowy.

Skoro już było wiadomo, że powstanie nowy samochód, potrzebował on nazwy i charakterystycznego, rozpoznawalnego symbolu. Pomysły na nazwy były różne. Samochód miał nazywać się: T-5, Cougar, Aventura, Allegro, Stiletto, Turino, Torino, a nawet XT-Bird. Niektóre z tych nazw posłużyły później jako nazwy innych modeli samochodów z koncernu Forda.

Samochód miał być kierowany głównie dla ludzi młodych, więc było potrzebne coś, co symbolizuje wolność i nieskrępowanie, a jednocześnie siłę. Symbolem takim stał się mustang – dziki koń z prerii Ameryki Północnej. Pośrednim powodem nadania takiej nazwy był też fakt, że czołowy projektant wozu – John Najjar – był wielkim fanem myśliwca P-51 Mustang z okresu II wojny światowej. Jednocześnie powstało charakterystyczne logo Mustanga – galopujący koń na tle czerwonych, białych i niebieskich pasków symbolizujących Stany Zjednoczone i amerykańskie korzenie.